Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Certe non potest. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Sed quae tandem ista ratio est? Duo Reges: constructio interrete. Quare conare, quaeso. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Pugnant Stoici cum Peripateticis.
Idemne, quod iucunde? Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Hunc vos beatum; Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Id Sextilius factum negabat.
- Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;
- Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo.
- Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus;
- Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.
- Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat;
Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Dat enim intervalla et relaxat. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?
- Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.
- An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?
- Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt?
- Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare?
- Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius?
- De vacuitate doloris eadem sententia erit.
- Paria sunt igitur.
- Et nemo nimium beatus est;
- Ergo, inquit, tibi Q.
- Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint.
Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio.
Quae cum essent dicta, discessimus. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Sed ego in hoc resisto; Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Haec dicuntur inconstantissime. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Bonum patria: miserum exilium.
Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Restatis igitur vos; Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum.
Odium autem et invidiam facile vitabis. De quibus cupio scire quid sentias. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quonam modo? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Audeo dicere, inquit. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum.
Nam cum Academicis incerta luctatio est, qui nihil affirmant et quasi desperata cognitione certi id sequi volunt, quodcumque veri simile videatur.