Hoc est non dividere, sed frangere.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod totum contra est. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Duo Reges: constructio interrete. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Sed plane dicit quod intellegit. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono.
Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?
Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quonam modo? Ostendit pedes et pectus. Certe non potest.
Sullae consulatum? At hoc in eo M. Eademne, quae restincta siti? Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Nam de isto magna dissensio est. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Age sane, inquam. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.
- Etiam beatissimum?
- Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus.
- Stoici scilicet.
- Negat enim tenuissimo victu, id est contemptissimis escis et potionibus, minorem voluptatem percipi quam rebus exquisitissimis ad epulandum.
- Quid vero?
- Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.
- At certe gravius.
- Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit;
- An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates?
- In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret.
- Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi.
At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest.
Rationis enim perfectio est virtus;
Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Hic ambiguo ludimur.
Tamen a proposito, inquam, aberramus.
Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet. Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint.
- Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.
- Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.
- Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus?
- Mihi enim satis est, ipsis non satis.